کجا رفتید؟ کلید خونه هاتون دست ماست!!!!

وقتی آدما با سلام گرمشون یه دوستی رو شروع میکنن... وقتی با کلام شیواشون دل یه عده رو به دست میارن... وقتی با مهربونی هاشون عشق رو به خونه دلها میارن  وقتی با صداقت کلامشون همه رو جذب خودشون میکنن به نظرتون اگه یه دفعه بزارن و برن تکلیف اون دلهایی که این وسط دلبسته کلامشون ... مهربونی هاشون... راهنمایی هاشون...غصه هاشون ... شادی هاشون شده چی میشه؟ درسته که این دنیا مجازیه... اما مگه تو دنیای مجازی نمیشه دل بست؟ مگه عادت نکردیم که هر بار کانکت میشیم یه سر به خونه همسایه هامون بزنیم ببینیم چه خبر؟ حالشون خوبه؟ شادن ؟ اگه شادن از شادیهاشون شاد شیم و اگه خدای نکرده یه روز دل کوچیکشون گرفته با کلام مهربون و پر  از عشقمون بار غم رو سینه هاشونو سبک کنیم؟ مگه از هر کدوم از همسایه های وبلاگی مون یه تصویر اونجور که خودمون دوست داریم تو ذهنمون نساختیم تا وقتی نوشته هاشون رو میخونیم تصویرشون هم تو ذهنمون کمکمون کنه که بیشتر بفهمیمشون... وقتی متعلق به این دنیای به قول شما مجازی شدیم وقتی تو این دنیا به دنیا اومدیم باید بمونیم... این درست مثل خودکشی کردنه و از دیدگاه من اشتباهه که بریم... دارم با ویولت که همیشه از نوشته هاش و این که چقدر در مقابل سختی ها ی زندگی قویه حرف میزنم. دارم با امید که نه تنها امید زندگی ویولت بود بلکه امید همه بچه هایی بود که به وبلاگش سر میزدن و نوشته هاشو میخوندن صحبت میکنم. دارم با امین حرف میزنم کرم دندونی که هر بار با یه داستان قشنگش ما رو از دنیای خودمون بیرون میکشید و میبرد به دنیایی که تو وبلاگش با کلام قدرتمندش برامون ساخته بود... از همه تون بزرگترم درسته؟ حتی از امید... پس به عنوان یه بزرگتر دارم بهتون میگم... شما حق ندارید ماها رو پشت درای بسته دلهاتون بزارید... ممکنه تو دنیای واقعی بتونید گوشی موبایلتون رو خاموش کنید یا تلفنتون رو بکشید یا حتی با این که خونه  اید در رو به روی کسی باز نکنید ولی تو دنیای مجازی این حق رو ندارید... ما که همه کلید خونه هاتونو داریم... وقتی در رو باز میکنیم و میاییم تو خونه هاتون و میبینیم که شما نیستید و یه دنیا غم تو اون خونه است دلمون بدجوری میگیره و عاملش شمایی هستید که یه روزی اومدید به خونه هامون سر زدید و یکی یک کلید بهمون دادید برای این که هر وقت دلمون گرفت یا هواتونو کرد بیاییم پیشتون... این که چی شده به من ربطی نداره فقط اینو میدونم که کسی که میاد درس مقاومت و پایداری میده باید بمونه تا به بقیه ثابت کنه که با تموم سختی ها میشه موند و انرژی داد و .... و امروز جای شما اینجا خالیه ... امید و امین و ویولت عزیز آدم اولش که شروع به نوشتن میکنه به خاطر دل خودشه ولی بعد اگه میمونه به خاطر دل دیگرانه... پس به خاطر دل همه ماهایی که شما رو دوست داریم برگردید...